دعاي ندبه يکي از دعاهاي بسيار مشهور در ميان شيعه است و از موقعيت خاصي برخوردار مي باشد. دعاي شريف ندبه که علامه مجلسي آن را در کتاب گرانسنگ «بحارالانوار» و نيز کتاب شريف «زادالمعاد» نقل کرده به سند صحيح از حضرت صادق (ع) روايت شده است.

چشم انداز اصلي اين دعا توجه به حضرت ولي عصر ارواحنا له الفداء است و بخش عمده و چشمگيري از آن التجاء به مهدي موعود (ع) و اظهار تأسف از غيبت و دردمندي از فراق و دوري آن بزرگوار است. سوز و گدازي که در اين دعا از غم مهدي آل محمد عليهم السلام به چشم مي خورد در هيچ دعاي ديگري مشاهده نمي شود و کلاً دعاي گريه، ناله، زاري و غم دل با حبيب گفتن است و نام آن که ندبه است، حکايت از محتوا و مضامين عاليه ي آن مي کند و از اين رو همواره با اشک، آل، ناله و زمزمه هاي دلسوزانه همراه است و در اين حالات، قرائت مي شود.

فقراتي از اين دعا از اين جهت ممتاز است، و موارد شاخص دعا به شمار مي رود، و آن فقرات راجع به حضرت سيدالشهدا حسين بن علي (ع) است. مانند:

«أينَ الحَسَن؟ أينَ الحُسَين؟ أَينَ اَبناءُ الحُسَين»

حسن (ع) کجاست؟ حسين (ع) چه شد؟ فرزندان حسين کجايند و چه شدند. 

در حقيقت، شکايت فقدان و از دست دادن امام حسن (ع) و شهادت حضرت امام حسين (ع) و فقدان فرزندان حسين (ع) و فرزندان برومند آن بزرگوار را به ساحت قدس حضرت ولي عصر امام زمان ارواحنا له الفداء مي بريم و بدين ترتيب، گويا آن امام والامقام را به حرکت و قيام فرا مي خوانيم و به پيشگاه مبارکش عرض مي کنيم که ما عزيزترين عزيزان را از دست داديم و جنايتکاران، بزرگترين سرمايه هاي گرانقدر و آسماني اسلام را از او گرفتند. اکنون چه مي شود که ظهور کني و به اين درد بزرگ رسيدگي فرمائي و آن را درمان نمايي.

فراز ديگري از اين دعاي شريف که از حساسيت فوق العاده اي برخوردار است اين جمله ي مبارکه است:

«أَينَ الطّالِبُ بِذُحُولِ الاَنبياء وَ اَبناءِ الاَنبياء؟ أينَ الطّالِبُ بِدَمِ المَقتُولِ بِکَربَلا؟»

کجاست آن امام بزرگواري که از ظلم و ستم امت بر پيغمبران و اولاد پيغمبران دادخواهي مي کند؟ کجاست آنکه ازخون جدش که در کربلا شهيد شد، انتقام خواهد گرفت.

ندبه کنندگان بر حضرت مهدي موعود (ع) امام و پيشواي خود را مي خوانند که بيايد و انتقام خون شهيد کربلا را بستاند و قاتلان را به کيفر عمل شنيع خود برساند.

در دعاي ندبه از ميان همه امامان، نام امام حسين (ع) و ابناء آن بزرگوار آمده است و اين خود نکته اي است که پيوند اصيل و بي نظير ميان حضرت حسين بن علي (ع) و حجت بن الحسن (ع) را بازگو مي کند که ذکر يک شهيد در ميان شهداي بسيار از آل علي و بني الحسن و بني عقي و آل جعفر و ديگران، دالّ بر خصوصيت و امتياز اوست و حکايت از رابطه خاص ميان اين دو بزرگوار و دو امام معصوم- حسين و مهدي عليهماالسلام- مي کند.